Een mini-duikboot moet ik gaan bouwen en dan gauw leren besturen en ook een eenpersoons mini- helicoptertje  met een electrische motor moet ik gaan aanschaffen en deze ook  leren besturen.
 Met de duikboot kan ik dan  stiekem, buiten het protocol van de corona authoriteiten om,  onopgemerkt via de Rijn, die hier vlak achter loopt ,via Duitsland naar Zwitserland varen , dan aldaar links de Aare op en daarna met mijn geruisloze helicopter verder naar Geneve vliegen en  dan geheel in  undercover en corona proof mijn lieve lieve kleinzoon zien en meemaken!!! 

 

Met de geruisloze minihelikopter vlieg ik dan naar Amsterdam om mijn lieve zoon en zijn lieve vriendin te zien ,elkaar s glinsterende ogen bekijken en bij te babbelen onder het genot van een overheerlijk hapje en drankje en de poezen aaien en daarna  vloog met dat lieve minihelicoptertje  naar Laren zodat ik ook eindelijk mijn stokoud bijzondere moeder kan zien.
Het wordt nu wel erg kaal en koud  door dat moorddadige klere virus. 
Als nu iedereen in het openbaar vervoer  en in winkels met een mond en neus bedekking mondkapje  /sjaal gaat lopen dan kan niemand de ander meer besmetten met foute hoest en proest bewegingen! Want dat gebeurd nog vollop! Ik hoor ze toch, de hoesters!  Maar dat beseft van Dissel niet! Van Dissel denkt dat iedereen thuisblijft bij luchtwegklachten of braaf in zijn of haar elleboog proest. Nou vergeet het maar!

 

 

Een paar dagen geleden was het weer als vanouds markt. Dan stromen er vele mensen uit de omgeving dit stadje binnen. 
Daar wil ik niet wezen dacht ik, toen ik in de verte de drukte zag opdoemen als een vreselijk monster , keerde om en vermeed het centrum. Mensen worden helaas steeds makkelijker. Dat is een schrikbeeld. Kennissen zie ik of voorbij schieten met zwaaiende armen op hun mountainbikes of  in het ergste geval komen ze juist te dichtbij staan. Dat voelt  onprettig. Waarom deze argeloosheid? We leven in een pandemie tijdperk en dat tijdperk verdwijnt voorlopig niet.

 

Laatst een latte koffie bij een afhaalwinkeltje gekocht en wilde op een houten bankje gaan zitten voor een traktatie van een korte pauze. Maar er zat  ondertussen een vreemde  vrouw. 
De vreemde vrouw zei: 'kom maar gewoon zitten hoor' en klopte met haar hand op de bank. 'Ik heb echt geen corona en kuch ook niet.' 
Maar ik deed het niet.

 

Te dichtbij is taboe. De zekerheid is weg. Niets is te vertrouwen want de ziekte verschijnselen kunnen ook altijd sluimerend zonder aanwijzingen aanwezig zijn en een miniscuul spatje spontane haast onzichtbare spuug kan al fataal zijn. Ik maak er gewoon een sport van om het vooral niet te krijgen. Dan blijft de spanning minder en het leven aangenamer in dit eindeloos durende horrorscript. Ik doe echt niet mee met het  aanvullen van de groepsimmuniteit! Ook al behoor ik niet tot de risicogroep. Het virus is zo grillig! Ik vertrouw hem voor geen meter!Ik doe niet mee!Trouwens het zegt helemaal niks of je wel of niet tot de risicogroep behoort. Er komen ook jongere gezonde mensen op de IC te liggen en als je het dan overleeft samen met dat vreselijke proces van kunstmatig beademen, dan hou je er vaak ook een behoorlijk trauma (die heb ik al voldoende gehad ooit) aan over en veelal een moeizaam proces van herstellen met soms blijvende schade. Zoiets wil je toch voor geen miljoen op je pad of of op het pad van je naasten krijgen!
 

Ook doe ik niet aan ommetjes. Een frisse neus is bij mij een lange frisse neus. Dat hoort bij mijn gezondheidssysteem. Als ik het niet doe dan sombert mijn gemoed en daar pas ik voor. Ook in tijden van crisis. Maakt u zich vooral niet ongerust.Het is allemaal verantwoord. De plekken die ik bezoek zijn , op flora en fauna na, nagenoeg leeg. Al jaren vraagt mijn lijf en mijn gemoed om een flinke wandeling van minstens 5 kilometer of fietstocht van minstens 10 kilometer. Verder weg lukt helaas in deze crisis toch niet vanwege het ontbreken van een verscholen wc. De natuur sleurt ons door deze tijd.
 

De blijde merels zingen uit volle borst en maken me even dolgelukkig.
Ik neem bijna altijd verschillende routes. De ene keer is het rechtsom en dan recht door en de andere keer bevind ik me  binnen een halve minuut buiten in de landerijen. Nu maar hopen dat de mensen in de huizen waar ik langs moet mij op den duur niet gaan verraden. In tijden van crisis komen vreemde stiekem verstopte negatieve kenmerken van mensen naar boven. Dat weet ik zeker want ik voel het bij mezelf ook. Mensen die diep hoesten en toch buiten lopen ga ik uit de weg! Ik loop er vooral met een grote boog om heen en ben uit zelfbescherming bang voor ze. Het liefs wil ik ze natuurlijk vangen met een reuzenvlindervanger en ze dan afleveren bij een huisarts. Behalve deze fantasie doe ik natuurlijk niks want ik weet dat niemand expresss een verspreider is van de dodelijke ziekte. 

 

Het landschap is versierd met duizenden paardenbloemen, fluitekruid, boterbloemen, krentenbomenbloesems en troffen we verderop in adembenemend stiltegebied in de grote poelen vol moerassferen wel zo'n 15 moeder ganzen met allemaal sliertjes jongen achter zich aan. Met de zon op de achtergrond en het landschap verdeeld in oranje bruine decor coulissen kon je waarempel even het benauwde gevoel van de  pandemie loslaten. Even maar...
 

Een brullende tractor reed met een ploeg door het woeste verdorde grasland.  Rondom de tractor verzamelden zich steeds meer ooievaars.  Eerst als schaduw boven me, daarna richte ze zich op het troepje rondom de tractor. Soms werd er gevochten. De boer in de traktor deed net alsof zijn neus bloedde en reed brullend verder. Een veld met stuifende brokken klei bonken achterlatend. 
 

Morgen wordt het droge land verlost door chronische regenbuien.
 

Rond 4 uur stond ik op Koningsdag voor de tv met een denkbeeldig glas in mijn handen, luisterde naar de koning en zijn gezin, klapte juichend in mijn handen en zei joelend: 'Leve de Koning!'
Ik was de enige in de omgeving. Nergens was enig rumoer te horen.
'Wat een grappig moment!'dacht ik. 
Ik ben blijkbaar een country girl met  vele stadse neigingen. 
Hahahahahaha! 

 

Eind mei komt er een broodbakmachine in huis. Zo'n machientje had ik altijd al gewild doch nu ik wekelijks in de winkel het grofste volkorenbrood mis grijp, was de maat vol. Tijdens mijn zoektocht naar een goedwerkende broodbakmachine ontdekt dat er half uurtje verderop  in een  molen  heel veel produkten kan kopen om zelf brood te bakken. Dat wordt dus feest eind mei en hoop ik dat ik het lekkerste grofste gezondste brood zal leren bakken.Althans dat gaat dat machientje voor me doen. Laat mij maar experimenteren met verschillende combinaties. Zo kom ik deze nare barre langdurige virus crisis iets gezelliger door.
We are going to cut the crap en gaan voor het goede!
I am a survivor.