Isis Nedloni

Aangewakkerd door mijn eigen leven en de storm die vandaag over het kikkerlandje raast, wrong dit verhaal en beeld zich vannacht en vanmorgen naar voren:

HEKEL EN HET VLOT EN DE YELLOW SUBMARINE

Boven de stad stoeit een loeiende bulderende storm met de grijze donkere wolken en de zwijgende oude aarde.

De regen bonkt al uren met felle lawaaiige tikken tegen de ruit van de buurtkroeg. Af en toe kleppert de brievenbus veneinig en giert de wind guur door de dunne spleetjes van de deurpost.

Takken van de bomen langs de gracht worden ruw en met hevige rukken scheef getrokken. De bamboe bij het kale eenzame terras zwiept heen en weer en buigt zich soms krakend tot boog.

De kop van de aangenaam warme bar wordt bezet gehouden door een groepje mompelende, aan glaasjes nippende dikbuikige, wat kalende mannen. Rondborstige BarVrouw scharrelt gemoedelijk achter de bar en laat soms een paar zwoele rustige woorden uit haar roodgeverfde mond vallen. De groep mannen bromt dan eensgezind in zacht grommend koor terug.

Bij de houtkachel zitten MooieVrouw en Vriendin.

Vriendin krabbelt in een kruiswoordpuzzel van een krakende krant. Ze moet haar hersens immers soepel houden. MooieVrouw buigt af en toe voorover en port met een pookje in het vuur. Dan vraagt MooieVrouw:

‘Hoe is het nou op je vlot? Dobber je nog steeds op de grote oceaan?’

Vriendin kijkt op en glundert:

‘Ja, natuurlijk!’ lacht ze, ‘Natuurlijk dobber ik nog verder op mijn los geslagen vlot. Als je jezelf eenmaal van de kust hebt weggehakt blijf je gewoon door dobberen, hoor.’

MooieVrouw kijkt nieuwsgierig naar de blijde tonen op Vriendins blozende gelukkige gezicht.

Vriendin vervolgt:

‘Maar ik ben niet alleen hoor. Er reist een yellow submarine met mij mee, die bij tijd en wijle krachtig naast mijn vlot naar boven borrelt en weldra zijn zware luik kirrend en krakend opent.’

‘O, ja?’glundert MooieVrouw mee.

Vriendin vervolgt:

‘Dan graait de meest warmste hand me van mijn vlot en trekt me naar binnen…’

‘Wauw!’roept MooieVrouw blij.

‘Zeg dat!’lacht Vriendin uitbundig.

‘En dan hebben we natuurlijk de tijd van ons leven, daar in de buik van die lieve yellow yellow submarine.’

‘Ja, daar twijfel ik geen moment aan,’ zwoelt MooieVrouw terug.

Ze omarmt haar Vriendin en geeft een paar lieve warmte knuffels weg.

Hekel draait zich om, kijkt even door de spleetjes van zijn oogjes naar de twee liefdevolle doorwoelde vrouwen en slaapt even later met de meest breedste grijns zacht knorrend in een krul verder.

Buiten loeit de storm zonder scrupules door de steegjes , over de pleinen en wringt zich overal in.

Ze schudt aan de bijna lege trams

Takken breken af.

Restvuil ritselt overal.

Een losgerukte paraplu wordt door de wind over de straat gesleept en danst verkreukeld door tot ze door een fietsenrek wordt klemgezet…