LONKENDE ROEP VAN PLUIZIGE ROZEN PROZA(Klik op titel)
Als mijn teer verdwaalde ziel
zich als zingende zwervers gedaante ontpopt heeft zijn de wellustige krakende
rozen van je uitbundige blinkende zielengift
niet herkent door het vage
geroep van je vochtige volle lippen
die telkens de nacht los braakt in al haar
stormen en verder loopt als een koordanser
die statig wankelend leunt op uitgebalanceerde
sporen van het ochtend geroep.
In de rode dauw van je knisperend mooie ogen
die me met zijn schittering lieflijk verblinden
en smekend
mijn bonkende hart naar je toe trekt,
ontstaan kolkende zeeën van woestijnen vol
lonkende
blozende pluizige rozen waarin ik vol overgave in verdrink..