Isis Nedloni

Met intens rode en pijnlijke oortjes heb ik het indoctrinerende geblaf aangehoord van de ver-amerikaanste Rita Verdonk, die als een woest trappelende, snuivende gewonde stier beweert dat de Nederlandse cultuur ernstig wordt bedreigd door anders denkenden.
Haar domme inhoudsloze ophitsende geschreeuw houdt ze als een rode wapperende lap voor de eveneens domme angstige kiezers of vluchtige aanhang, die blijkbaar ook niet meer weten waar de cultuur nou eigenlijk wel of niet uithangt.
Automatisch kijk ik met een irritant aangelopen rood hoofd opgewonden om me heen.
Ik kijk en ik kijk en ik kijk en ik speur nog eens goed .

En nergens, nergens, nergens, vind ik afkalvingen of afbraak sporen van 'onze' cultuur.
De cultuurbarbaren brullen, zoals gewoonlijk, uit hun rood aangeslagen nauwe stijf gespannen nek.
Doch...,volhardend als ik ben, ik geef het natuurlijk niet zo gauw op en ga trouw stap voor stap , met mijn intense speurwerk verder en besluit na eindeloos vergeefs zoeken, mijn grote loep maar weer eens voor de dag te toveren om de boel nogmaals en nog grondiger te gaan inspecteren.
Nog steeds zie ik dat de fanatieke cultuurbarbaren zondags voetenstampend in files voor Ikea staan. Nog steeds worden de boeken van Reve niet met veel kabaal uit de schappen van boekenwinkels getrokken en met een volkse opstand van anders denkenden op de brandstapel gegooid.
Ik speur verder... en verder....en kan nog steeds als vrije, roodharige vrouw in een rood strak jurkje door de brallerige PC Hooft straat lopen, zonder dat ik ook maar van iets, behalve van mijn geld, wordt beroofd.
Als ik moedig verder speur naar de cultuur afbraak kom ik tot mijn grootse schrik achter het feit dat ik, ondeugend als ik ben, voor de kassa van het Stedelijk museum, mijn rode te strak zittende naaldhakken stiekem uit kan trekken en verder geruisloos op nylons, na betaling uiteraard, het gebouw kan binnen glippen. Zonder te worden lastig gevallen kan ik geheel vrijblijvend, in de kunstige Hollandse cultuur verdwalen en soms ape- gapend vol verwondering in alle vrijheid, meestal tot 5 uur sluitingstijd, voor al dat moois blijven staan.
Of zou ik dan toch met een rode blinddoek doof en vooral blind in dit leven staan?
Kijk ik, zoals gewoonlijk, niet goed om mij heen?
Dat ik al weken lang wordt lastig gevallen door de agressieve media beeldvorming van de getraumatiseerde oproerkraaiende geblondeerde Wilders, breekt ook de cultuur niet af.
Maar, koppig als ik ben, ik geef het niet op, en stap moedig in mijn rode derdehands jaquar, klem mijn zwarte leren tas nog eens stevig tegen me aan en speur verder naar glimpen of barstjes van afbraak sporen van onze, o zo, in levensgevaar zijnde bedreigde cultuur.

Maar helaas... na al dat gewroet en gewoel, vind ik nog steeds niks.
Zonder enige obstakels kan ik een rood theater binnen lopen en het Nationale ballet of Hans Teeuwen gaan bekijken en kan ik bij alle kappers rondom het oude theater, mijn haren rood of paars of zwart laten verven of bij een naderende avond blues, een rode, witte of rose fles wijn aan mijn rode volle lippenmond zetten en deze met gemak van heb ik jou daar, leegklokken zonder dat ik bedreigd wordt door de cultuurbarbaren die mij dat schijnen te willen verbieden.
Ook staat de oer-Hollandse- pot- pinda- kaas- met- extra- nootjes nog steevast op dezelfde plaats in mijn fel rode keukenkast en trek ik me ook niks aan van de buren die mijn wilde bamboe bloementuin met rood aangelopen konen hoofdschuddend afkeurend blijven begroeten.
Ik kan zelfs een oningezonden colomn schrijven en deze ook nog eens an plein publiek aan alle cultuur fanaten in het openbaar laten lezen, zonder dat ik met rode tomaten of schandpalen dreiging, wordt bekogeld.
En hoef ik al helemaal niet bang te zijn dat mijn pc op een dag zomaar via een prive-bom-aanslagje pardoes explodeert.
Nog steeds kan ik me vrijer-lijk bewegen met mijn laptop onder mijn arm en me in alle vrijheid bezig houden met alles wat mijn hartje begeert. Op de dam kan ik dagen lang hard op uit Baudelaire gaan voorlezen en zomers mijn huid naakt laten opkleuren zonder arrestaties van de zeden politie.

Nergens worden vuurtjes voor mijn deur aangestoken om me uit mijn huis te roken en nergens zie ik enige sporen van aanstalten dat de cultuur-bedreigers mijn zeer revolutionaire verlichte boekenkast in lichter laaien willen zetten.
Zelfs een opvallend verdwaald lucifer doosje komt mij niet onder ogen.
Dat nu de rode wallen buurt in m'n stadje wordt gesloten heeft ook al niks met cultuurbarbarisme te maken, maar meer met de zware criminaliteit en de alsmaar heftiger wordende vormen van vrouwenonderdrukking en slavernij; Een item waar de dolle Mina' s en de rode vrouwen ook al tegen vochten.
Dat de maatschappij steeds harder wordt en onze cultuur, mensen nog steeds als rechterlijke dwaling a la zondebok onschuldig vast kunnen zetten, zegt natuurlijk ook niks over deze cultuur.
Dat rechters hun handen nog steeds in kommen rood water in schijn onschuld kunnen wassen, zegt ook niks.
Zolang de, van hun individuele AOW, uitgezogen morsige bejaarden een mini hondje met een rood dekje mogen uitlaten en de monteur op rederlijker wijze de roodgeverfde rollator goed bijhoud en vooral op tijd olied, zal er geen haan naar kraaien.
Ook de fel rode niet...