Isis Nedloni

HEKEL EN BAMBIE

Als Hekel en ik de verkeerd bezorgde post naar de juiste adressen nabij onze logeerplek hebben rondgebracht, eindigt voor mij de winter en ontstaat de zomer in mijn hart.

In de heldere koude namiddag dalen de meeste van mijn familie, bepakt met kisten, tassen eten en drinken, de steile ijzeren trap van het omgebouwde vrachtschip af.
Midden in het brede ruim staat een houtkachel met wat ondeugend geknetter en geknap tussendoor, bedaarlijk te loeien.
Het ruikt naar hout en olie.
Na gluwwein -en - opgerolde - zalm - roomkaas -tortilla -binnenkomst -versnapering , ontstaat er een optimale chaos in de open niet grote keuken, waar een ieder plagt zijn / haar gerecht klaar te stomen, bakken, braden, verwarmen en proppen we inventief als we zijn alles in de juiste volgorde van het eet systeem.

Hekel rent van hot naar her, proeft zoveel als hij kan en staakt uiteindelijk zijn acties als hij door vele familieleden dreigt te worden doodgeknuffeld.
Verstandiger wijs vestigt hij zich stoutmoedig op de lange met rode kleden bedekte tafel waar langzaam een eet -kunst -festijn opstart.
Niet zo één van overdaad....maar meer één om den tong te prikkelen.
Verse, via, via, geïmporteerde witte en rode wijn; ratatouille met veel knoflook en tijm (blz. 81 VKeuken), goudgebakken knapperige aardappeltjes en uitzonderlijk genoeg, drie soorten vlees, die de naam fazant, lam, en hert hebben gedragen.
Omdat Hekel, scherp als t'ie was oog voor al dat gestorven wild krijgt, barst hij in een snikkend huilen uit.
Ik neem dat toch wel erg geschrokken manneke op mijn warm geworden schoot en koester zijn traantjes.
Nadat het snikken verstompt is ontstaat er sowieso de niet onontkoombare hilariteit over de eens chronisch in de wijde weide dartelende lammetjes......de fazant die een vermomde kip leek en als klap op de vuurpijl.....Bambi......Bambi ligt hier op tafel.......
Een ieder van ons begrijpt  de reactie van Hekel.....
Dus we houden ons, wat dat betreft, maar even wat stil.
Het strookt immers ook niet met onze verknipte liefde voor dieren en realiseer me niet.....dat het ergste nog moest komen.

Nadat ik, aarzelend, eerst stiekem in mijzelf kokhalzend, het bijna in mijn mond smeltende rode vleesje van Bambi tot mij had genomen, wat ingetogen probeerde te savoureren....me nog meer concentreer ....en bij de tweede bite een nog grotere verdieping in het beestje eigen maak, kom ik ,op dit hoogte punt, of zal het een laagte punt zijn, tot de conclusie dat Hertenvlees tot het lekkerste vlees van de wereld behoort!
Althans....dat was mijn zintuiglijke ervaring.

Hoe moet dat nu....als ik hierna dat schone dierbare diertje  in het echt aanschouw?
Zo van:
"Ach schoon hertje- gij zijt niet alleen de schoonste en de mooiste- maar ook de lekkerste?"
Dat laatste zal ik dan gefluisterd doen....opdat ze het niet hoort.
Evenals Hekel, die inmiddels blijkbaar toch wel wat uitgeput in mijn nog warmer geworden schoot, heel stilletje weg geronkt, geschokt rondom mijn benen ligt.
Bij het toetje, een boomstammetje van ijs met chocolade en veel verse slagroom, ontstaat er wat meer rust en vult ondertussen de muziek van Luka Bloom, Billie Holliday of Carrousso, de steeds zwoeler wordende ruimte.
Na de port en verscheidene heerlijk aanwezig riekende franse kaasjes en koffie met likeur, begint Hekel met zijn mouw de op een lage maar aanwezige tafel de door -mij- neergestalde- portret- van -onze- pas -gestorven- vader op te poetsen en snuift hij de geur van de dichtbij geplaatste hyacint diep in.
Als hij de muziek harder zet ervaart Hekel dezelfde zomer in zijn hart die ik al kort daarvoor in mijn bezit had genomen.

.

.

.

.

.

.

.

.