MIJN OLIJFBOOM EN DE MYTHE ER VAN
Morgen ga ik een olijfboom kopen.
De boom zal ik, net zoals andere, voor mij waardevolle objecten, door mijn leven gaan sleuren.
Ik zal haar heel erg koesteren en vooral beschermen tegen hardnekkige wrede ontberingen.
In het begin van haar leventje zal ze in een grote donkere teil haar wortels laten wonen en later,als ik een prettige leefplek vind waar ik heel lang zal blijven, dan kan ik haar loslaten in de aarde.
De rest doet ze zelf.
De olijfboom kan wel twee duizend jaar oud worden
Ik houd nu al van de boom en houdt de boom straks vast ook van mij.
Ik hou van de woeste bast die ze gaat krijgen, van de lichtgroene bladeren en haar sierlijke kronkel neigingen.
Bij geluk mag ik s 'avonds als elf in haar kruin gaan zitten en lieve woordjes fluisteren naar de onschuldig glunderende maan...
En...wie weet, mag ik straks, later, als ik echt echt oud ben, aan de voet van haar wortels sterven.
Dat vindt ze vast wel goed...
Tijdens mijn zoektocht naar de juiste olijfboom (Winterhard) ontdekte ik dat de lieve boom symbool staat voor VREDE, LIEFDE EN TROUW, en dat ze in de lente bloesems draagt die een zoete aangename geur verspreiden.
Nu past de boom nog meer bij mij en ik bij de boom!
En wonderbaarlijk is het voor mijn kermende hart, dat er ook nog een mythe aan haar verbonden is!
LUISTER:
In de tijd dat Zeus vanaf de Olympus zijn rijk regeerde, stond in een klein afgelegen dorp aan de voet van een heuvel, het huis van Galatios.
Hij was een boer, met een klein stukje land en wat dieren. Samen met zijn vrouw, Camille, leefden ze van het land en wat de seizoenen hen gaven.
Ze hadden een simpel leven, zonder rijkdommen, maar met grote liefde voor elkaar.
De grote pijn in hun bestaan was het feit dat ze nooit kinderen hadden gekregen. De jaren verstreken en ze hadden zich hierbij neergelegd.
Ze hadden elkaar en waren allebei gezond, ondanks hun inmiddels hoge leeftijd.
Op een dag, bij het aankrieken van de dag, wordt Galatios wakker. Tot zijn grote verbazing ziet hij dat z'n vrouw nog naast hem in bed ligt. Dit is vreemd, want normaal gesproken is zij zeker een uur eerder wakker, en tegen de tijd dat Galatios uit bed komt, ruikt hun kleine huisje al naar houtsvuur en versgebakken brood.
Zachtjes schudt hij Camille wakker. Tot zijn grote schrik is ze bezweet van de koorts en haar ogen staan zwak.
Snel gaat hij wat water halen voor haar en dept haar voorhoofd.
Het ziet er niet goed uit en hij besluit naar het volgende dorp te lopen om hulp te halen.
Zo snel z'n oude benen kunnen rent hij de afstand en in zijn gedachten doet hij schietgebedjes.
Bij terugkomst, samen met een kruidendokter, blijkt al gauw dat er weinig hoop is voor Camille.
Hij moet haar kruidenthee geven en bidden voor haar. Dit gaat twee dagen zo door, maar haar toestand verslechtert.
Op de derde dag, aan het einde van de morgen, blaast Camille haar laatste adem uit.
Galatios is ontroostbaar.
Hij zit aan het beekje naast hun huis hard te huilen.
Op dat moment verschijnt Zeus en vraagt de oude man wat er aan de hand is, wat er zo verschrikkelijk kan zijn om een volwassen man zo hard te laten huilen.
Galatios vertelt Zeus over het sterven van zijn vrouw en gaat op zijn knieen in een smeekbede.
'Zeus, grote god, geef me alsjeblieft mijn vrouw terug, blaas haar weer adem in, ze is het enige wat ik heb op deze wereld'.
Het antwoord van Zeus is,
'Dat is het enige wat ik niet voor je kan doen, mijn beste man. Noem iets anders en ik zorg ervoor dat je het krijgt'.
Het verzoek van de oude man, is voor Zeus onbegrijpelijk.
De oude man wil sterven.
Als hij niet met zijn lieve vrouw samen kan zijn in deze wereld, wil hij samen met haar zijn in de nieuwe wereld.
Zeus wil aan dit verzoek niet direct gehoor geven.
Hij zegt de man dat hij er 1 volle dag heel goed over na moet denken.
Galatios heeft die dag niet nodig.
Hij weet wat hij wil.
De volgende dag zit hij 's morgens vroeg al bij de beek op Zeus te wachten.
Zodra die verschijnt, stelt hij de man dezelfde vraag en krijgt hetzelfde antwoord.
Het verzoek van de oude man wordt ingewilligd door de nog steeds verbaasde oppergod.
Naderhand plant Zeus een nieuw zaad in de grond naast de beek. Het moet uitgroeien tot een boom. Een boom die lijkt op 2 mensen verstrengeld in elkaar, als symbool van liefde.
Een boom die sterker is dan alle andere bomen.
Een boom die veel gezond fruit draagt en een uitzonderlijk lange levensloop heeft.
Kijk maar eens goed rond op je volgende vakantie in Griekenland. Galatios en Camille hebben heel veel kindertjes gekregen. Allemaal met hun eigen karakteristieke vorm.
Dit verhaal werd me verteld door de 84-jarige 'Kurios Panagiotis' in Areopolis, Mani, Griekenland.
Bron: Het verhaal van de Olijfboom | Kunst en cultuur | Mythologie
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.