OUTSIDER ART EN DE WINTERBLUES WEGDUWEN
Winterblues ,ga weg uit mijn zicht, roep ik al weken.
Maar hij doet het niet, is doof in alle talen.
Ik zal je verslaan, fluister ik iedere dag, soms iets harder, soms herhalend achter elkaar:
'Nee, door niemand of iets laat ik mij gek maken!' brult dan een stille stem diep in mij.
Deze uitroep heb ik gelukkig jaren geleden omarmt en is inmiddels in mijn overlevings systeem vervlochten.
Zij sleurt mij door het leven!
Zij sleurt mij door de donkere jaargetijden.
En... het helpt!
Het helpt, samen met veel bewegen, blijven creeren,dag in dag uit, extra vitamine D en bij al te veel somber donker licht de lichtbak aan.
Ondertussen, als ik buiten ben, verwennen de gouden dansende rietvelden mijn zicht of roep ik de schaapjes gedag.Bij geluk kijkt er een naar mij.Bij nog meer geluk ontvang ik een behbehtje terug en glimlach naar knarsende kraaien hoog boven mij, als ik zoevend door het landschap beweeg en weer vol moed de geur van brandend hout kan opsnuiven.
Iedere dag duw ik hem weg.
De winterblues.
*
*
Mijn Nogel, een object wat weken geleden ontstond, krijgt vandaag een laatste detail toegeworpen.
Nogel, het surrealistische beestje,
maakt me glimlachen als ik naar haar kijk.
Binnenkort deel ik haar met de wereld.
*
*
Onderstaand,
een bedtekening/september 2016
'Het houdt nooit op'