Isis Nedloni

Het is de eerste dag sinds  het corona virus ons land in al haar voegen bezette. 
Ik kan geen nieuws meer aanhoren.
Er is nu een landelijk verbod  om samen te scholen.
Restaurants, cafe's , eet en drinkgelegenheden zijn sinds gisteravond 6 uur verplicht dicht. 
Feestjes mogen niet meer. 
Grote evenementen zijn afgelast.
 Musea's zijn dicht. 
Concertgebouwen, bioscopen en filmhuizen zijn dicht. 
Alle voorstellingen of presentaties zijn afgelast. 
Scholen zijn dicht . 
Het vliegverkeer staat nagenoeg aan de grond. 
Alles is dicht.
Het sociale verkeer is drie weken afgelast, afgeschaft, het mag even niet meer bestaan.

Ik kan hier wel mee dealen denk ik.

Het is duizend maal beter dan verplicht huisarrest hebben. Dat had ik niet gekund en vind dat ook onmenselijk.
We moeten onze handen chronisch wassen, niezen in de elleboog en anderhalve meter afstand houden. Bij verkoudheidsverschijnselen vooral binnen blijven en bij ernst de huisarts bellen.
Er heerst een corona crisis!

Het begin van deze wereldwijde epidemie ontstond rond december 2019 in Wuhan, een Chinese miljoenen stad met een enorme grote markt met honderden stallen waar kippen, fazanten, vleermuizen, marmotten, slangen, hertachtigen, organen van konijnen en andere wilde dieren verkocht .
Voor uitgebreidde betrouwbare informatie: Coronaviruspandemie

Het is nu dus dag 1.
Het is stralend weer.
De lente laat haar schoonheid zien. 
In mijn fleece jaguar-kamerjas en schapenpantoffels eet ik voor het eerst mijn ontbijt buiten. Ik kan geen nieuws meer aanhoren en geniet van het onschuldige gescharrel en getjilp van de vogeltjes om me heen.
Ik bel een oude broze vrouw in een verzorgingstehuis die sinds gisteren problemen met haar telefoon had  om te kijken of alles goed gaat en of dat de telefoon weer gemaakt is
Ze zegt dat ze zomaar de telefoon opnam zonder dat ze een gerinkel hoorde.
Ik geloof haar niet. 
Ze zegt zuchtend; 'Ben jij het alweer?'
Ik huiver in stilte.
Na een kort flauw gesprekje besluit ik om haar voorlopig niet meer te bellen. Ik kan slecht tegen dit soort onbeschoftheid. Vooral in deze tijd niet. De wereld staat op zn kop! Dit Familie patroon is ook niet alles.
In de middag vul ik een tas met broodjes, zalm, een thermosfles met  koffie, mayonaise ,een spuitbus met slagroom, bestek,kopjes etc. en springen we goed ingepakt op de fiets op weg naar een bankje op de dijk. 
Na een half uur zitten we als twee luxe zwervers op het bankje  en kijken naar het vlakke en heuvelachtige land. Er is geen vliegtuig te bekennen en zijn de wandelaars of fietsers die terloops langskomen allemaal even aardig en vriendelijk.Niemand komt dichterbij. Iedereen weet wat hij of zij te doen staat.
 Je voelt het gewoon dat we allemaal in eenzelfde schuit zitten.
Zo'n prettig element in tijden van nood.
De natuur zal ons ook door deze tijden heen helpen.
Hier is het ontspannen en worden we verwend met de verse sprankeling van de lente die ongestoord haar eerste schoonheid laat zien.
Een paar jonge mensen roepen naar hun vader die 50 meter achter hen loopt. 'Kom pa, tempo!'
De knap uiziende man komt lachend dichterbij en grapt:
'Nou, dit was niet de bedoeling van de opgelegde twee meter afstand.'
Met z'n allen proesten we het uit en  buldert onze lach onschuldig en vrij de wijde nietsvermoedende wereld in. 
De wijze speeche van Rutte gisteren en de vriendelijkheid onderling in samenspraak met de vrolijke goedgemutste lente zon geeft me nieuwe moed.
Op naar de volgende  dagen en de zoektocht naar vlakke boomstammen, grote platte stenen, bankjes of picknicktafels .