Isis Nedloni

MUIS, OLIFANT EN VOGEL EN HET CORONA MONSTER.
Muis piepte en piepte en piepte! Alsof haar leven ervan afhing, zo hard piepte muis!
Olifant , die een stuk verderop liep, hoorde het hartverscheurende gepiep .  Hij spitste zijn grote oren, keerde zich om en rende zo hard als hij kon naar Muis toe.
Even later plofte Olifant vlak voor Muis neer en vroeg hijgend: 'Wat is er Muis? Wat is er aan de hand? "
Met betraande oogjes en schokkend lijfje stotterde Muis: 
'De mensen wereld lijkt te vergaan! Ik kan het niet meer aanzien!"
'Ach...ach...ach... dat is inderdaad een heftig verhaal, " zei Olifant met een enorme frons op zijn voorhoofd.
In de verre blauwe lucht vloog Vogel. 
Vogel was ook erg ongerust en wist zich even geen raad. Hij vergat te vliegen en leek naar beneden te storten. Olifant zag dit , hief zijn slurf hoog in de lucht en riep zo hard hij kon: 'Vliegen Vogel, vliegen!'
Net op tijd sloeg Vogel zijn vleugels weer uit  en in plaats van neer te storten vloog hij met een mooie grote boog naar Olifant en Muis. 
Buiten adem sputterde Vogel: '' De mensen verkeren chronisch in  de apengapenstand! Sommigen gaan dood en lijken de mensen verdwenen van de straat! Ziekenhuizen puilen uit en mensen raken hun baan kwijt!''
Muis schudde wanhopig het hoofd , herpakte zichzelf en stotterde : ' Dat komt, dat komt  door het corona virus monster!' 
'Dit monster springt wereldwijd van mens tot mens en sommigen merken het niet eens dat ze zijn besprongen, maar als je zwak , ziek of pech hebt dood hij je na een wekenlange lijdensweg en strijd!'
Olifant wist niet wat hij hoorde.
Er gleden een paar grote lange tranen uit zijn ogen.
Na een poosje stond hij langzaam op ,legde zijn slurf voor Muis , knipoogde naar Vogel en zei: 'Spring op mijn rug Muis, dan gaan we naar de mensen wereld.'
Muis rende via de slurf naar boven en vond een gemakkelijk plekje op het hoofd van Olifant. Vogel was vergeten dat hij kon vliegen en dribbelde en hupte over de slurf van Olifant tot hij een veilig plekje naast Muis had gevonden.
Aan het eind van de middag kwamen ze bij de dichtsbijzijnde stad.
Er was , op een enkele wandelaar of een verdwaalde auto , geen kip op straat. 
'Het lijkt wel een spookstad',  fluisterde Muis bibberend.
Vogel klapwiekte moedig met zijn vleugels en zei ; ' Ik ga even op verkenning.'
Ook Olifant kon zijn ogen en oren niet geloven. Zoveel angstaanjagende stiltes  en zoveel  kille lege ruimtes. Dat had hij nog nooit gezien in de mensenwereld!
Weldra keerde Vogel terug en landde naast Muis die nog steeds bibberend op Olifants hoofd zat.
'Alle mensen schuilen binnnen in hun huis of boot!', haperde Vogel. 'Ze zijn overal, maar je ziet ze niet! En de meeste zijn gezond!'
Plots kwam  er een ziekenauto met loeiende sirenes voorbij.
Olifant  spitste zijn oren en wilde weten waar de ziekenauto naar toe reed. Hij volgde het spoor van de sirene.
Weldra arriveerden ze bij het ziekenhuis. 
Daarbinnen was het een drukte van jewelste! Alle dokters en verpleegsters vanuit de hele wereld waren met man en macht de duizenden  in bed liggende ernstig zieke  patienten aan het verzorgen. Ook de regering en vele specialisten hadden nauwgezet contact over het verloop van de crisis en werd er her en der en wereldwijd samengewerkt en naar oplossingen gezocht om dit enge dodelijke corona monster te verslaan.
Hoe langer de mensen binnen bleven en bij noodzakelijke boodschappen of ontmoeting 1,5 meter afstand hielden  en geen kuddes vormden, hoe sneller het monster verslagen zou zijn.
Olifant , Muis en Vogel sloegen deze enorme bedrijvigheid met open monden gade. 
'Wat een respect heb ik voor deze mensen.' zuchtte Olifant. 
'Wat een bewondering heb ik voor deze enorme samenwerking', zei Vogel
''Ik put hier hoop uit en nieuwe moed!," fluisterde Muis.
Na een poosje gadeslaan zei Olifant: ''We moeten weer naar het bos voor de donkerte invalt."
Zo gezegd zo gedaan.
Onderweg begon Vogel stilletjes weer te zingen.
Olifant en Muis volgden Vogel weldra.
'We shall overcome', we shall overcome.....' zongen ze driestemmig. 
Eerst zachtjes en daarna harder en harder tot ze het overwinningslied uit volle borst durfden te zingen!
Het lied schalde nog lang na tot het drietal als een stipje aan de horizon verdwenen was.