ROUWVERWERKING 3.
ROUWVERWERKING 3
Midden 2021 werd een dementie verschijnsel ontdekt tijdens een onderzoek van een uroloog.
Zij stuurde ons door naar een test in het ziekenhuis.
Deze test werd afgenomen door een grof persoon.
"U heeft beginnende Alzheimer", zei de groffe persoon na indringende vragen en een afzonderlijke test.
Stiekem keken we elkaar aan en knipoogden naar elkaar.
De groffe persoon wisselde haar telefoon nummer uit.
Ze zei:
"Als je ooit hulp nodig hebt dan kun je mij altijd bellen."
Ik dacht:
'Vergeet het maar. Je bent gezakt voor je vriendelijkheidstentamen.'
Op een dag in april 2022 verdween de lichtvoetigheid.
We gingen op de overlevingsstand met een dosis humor en maakten van de nood een deugd.
De nood bevond zich vooral achter gesloten deuren.
Het werd een zware tijd.
Stapsgewijs een nog zwaardere tijd.
En op het eind was het de zwaarste tijd die we ooit samen zouden doormaken.
Al zijn gewoontes en passies waren op het laatst afgebrokkeld of afgevlakt.
Dat ging met horten en stoten.
Stukjes bij beetjes.
Iedere keer vrat het gevaarlijke nietsontziende monster dementie stukjes uit zijn 'zijn. "
(Niet in de juiste volgorde)
Hij begon zijn medicijnen verkeerd in te nemen.
Kon niet meer goed ontdekken als zijn lichaam iets mankeerde .
Er stroomden geen verhalen meer uit zijn mond.
Hij had er duizenden.
Kranten werden niet meer uitgeplozen.
Het journaal of actualiteiten werden niet meer gevolgd.
Geen boeken of tijdschriften meer gelezen of doorgebladerd.
Eetlust verminderde.
Initiatieven bestonden niet meer.
Hij belde geen vrienden of familie meer en kon zijn mobiel niet meer hanteren.
Naar muziek werd niet meer geluisterd.
Een enkele keer pakte hij kort zijn gitaar.
Bij geluk zong hij een kort lied.
Ook de koptelefoon s avonds in bed werd niet meer gebruikt.
Concentratie afgepakt.
Geheugen in chaos.
Angst toegenomen.
Broeken werden op onbewaakte ogenblikken te kort afgeknipt.
Ook riemen moesten het ontgelden.(Ook de mijne)
Zijn humor verkleinde.
Eigen verzorging verslonsde.
Auto rijden zeer ingeperkt.
Geen agenda meer kunnen bijhouden.
Brommerigheid werd langer.
Mijn besturing intenser.
Zijn bijzondere markante levenslustige vrolijke karakter veranderde.
De swung verdween.
Het vuur doofde.
Alles werd anders.
Je verliest de ander in etappes.
Dementie is als
een bos krokodillen
die onder je schedel
je oorspronkelijke
"zijn" wegknaagt
en uitgeholde
toekomst wegen
schreeuwend
achterlaat.
De hormoon therapie tegen prostaatkanker sloeg niet aan .
Dat hoorden we blijkbaar, via een rommelige afspraak, waar allerlei dingen door elkaar heen liepen, in een mistige wolk aan.
Volgens mij hebben we dat gegeven daarna voor onszelf en voor elkaar ontkend.
We moesten toch de moed en de hoop erin houden. Van de nood een deugd maken.
Wanhopig heb ik nog een keer , nadat hij was uitbehandeld, de huisarts om extra hulp gevraagd.
Deze nam weer contact op met de oncologie.
Daarna volgden 5 bestralingen.
De zgn. begeleiding... het actief meekijken bij prostaatkanker... voelde alsof we ergens onderaan bungelden .
Een jaar daarvoor konden we nog makkelijk heel ver weg fietsen.
Zijn spieren en lichaamskracht lieten hem nu in de steek.
Er volgde nog een 4 daagse ziekenhuis opname door een galblaas ontsteking.
Toen trok Sjef zijn eerste jasje uit.
Op het laatst was arme Sjef, na 100 meter achter een rolstoel lopen , bekaf.
En was hij , ondanks een toen nog gezond en uitgebalanceerd eet patroon, sterk vermagerd.
Hij zei een keer, weken voor die fatale dag, wat hij het liefst wilde:
"Het liefst wilde hij samen met mij gezellig, warm en knus in bed liggen of stilletjes buiten aan een tafel van de tuin genieten.:
Hij moet toen de grip op zijn fysieke en mentale leven kwijt zijn geraakt en dat hebben kunnen verwoorden in zijn lieve wensen.
De tekeningen uit deze tijd spreken boekdelen.
Op 17 juli j.l werd arme Sjef acuut opgenomen in een ziekenhuis en kwam daarna nooit meer thuis.
In het verpleeghuis trok hij zijn 2 de jasje uit.