Isis Nedloni

ROUWVERWERKING 5
Collage nr.207
"Wij" en "Ons" bestaat niet meer.
Bewerkte oude  Franse ansichtkaart.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"Ons" bestaat niet meer.
De "Wij" ook niet meer.
-Niet meer - betekent dat er iets was geweest, maar verdween.
In het grote niets opgelost.
Ashes to ashes, dust to dust.
De ander vallend en ontredderd achterlatend.
Je krabbelt weer op.
En beseft dat "ons" niet meer bestaat en de "wij" ook niet meer.
Ik zeg het nog, maar dat zijn woorden.
Woorden die vasthouden aan datgene wat was.
Woorden die een warme liefdevolle  verbondenheid bezitten.
De verbondenheid gaat niet meer weg.
Zij zal in het vervolg in een andere existentie door leven.
"Ons" bestaat dus in een andere vorm.
De "Wij" ook.
Een rouwproces is een op en neer gaande worsteling.
Als het - neer- gaat volgt een tijdelijke pijnlijke binnen-waardse ontbering die afzwakt na  stil gehuil en soms wat vloeken. En dan jezelf weer terug roepen en zeggen dat je het goed doet.
Als het - op - gaat kan ik neurieen. Bij geluk vind ik tijdelijk de glanzende sprankel terug in mijn ogen. 
Deze ogen horen bij mij.
Maar nu even niet.
Daartussen door moet je ook doorleven en goed voor jezelf zorgen.
Sinds kort gaat de fantasie met me op de loop.
Alsof mijn binnenste nog een (beeldende) begrafenis nodig heeft:
Het speelt zich af rondom de Middellandse zee.
Het is het jaar 0.
We dragen allemaal kleding uit die tijd.
Het is een kaal zanderig glooiend warm landschap met een flinke compacte heuvel verderop.
Een ontzielt lichaam ligt in witte doeken gewikkeld.
We hebben het lichaam wenend op een houten trekkar gelegd.
Zo een met grote wielen.
Voorop de trekkar zijn twee stevige touwen bevestigd.
We duwen met zn allen de kar. 
De twee anderen trekken.
De touwen staan strak op hun schouders.
Als we onderaan de heuvel staan gaat er een kruik met water rond.
Dan duwen en trekken we de kar richting de top van de heuvel.
Op de top vinden we een grote krater.
Er komt wat onschuldige grijze rook uit .
In de groep gaat een brood en een kruik water rond.
Daarna een stil kreunend gezang.
Gefluister.
Snikken.
De laatste aanrakingen op het witte doek.
Dan knikken enkele mensen naar elkaar.
Er worden grote stenen aan de rand van de krater gelegd.
Ze schuiven de kar behendig richting  het grote donkere gat.
Er gaan twee vrouwen aan de achterkant van de kar staan.
Ik ga tussen hen in staan.
Samen schuiven we de kar langzaam schuin naar boven.
Het ingewikkelde lichaam schuift naar voren.
We houden onze adem in.
Dan valt het  geruisloos naar beneden.
Zo de donkerte in.
We beginnen zacht te zingen.
Even later verschijnt er witte rook uit de krater.
We deinzen een stuk achteruit en wachten net zolang tot de witte rook verdwenen is.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"Ons" bestaat niet meer.
De "Wij" ook niet meer.
Zij zullen in het vervolg in een andere existentie voortleven.
Mijn woorden houden zich vast aan datgene wat was.
Woorden die een warme verbondenheid bezitten.
Dat gaat nooit meer weg.

Altijd zul je bij me zijn.
Je bent nu vogels.
Het wuivende riet.
Je bent nu horizonnen
in rode gloed.
Altijd zul je bij me zijn.

#outsiderart #artbrut #rouwverwerking #liefde #begrafenis #manenvrouw #team #maatje #verbondenheid #eeuwig