Isis Nedloni

Gans had een geheel ander probleem.

Er ontsnapten geheel onvrijwillig windjes uit haar onschuldige poep gaatje.

Dat kwam door de kruidige en smeuïge en vooral de overdadige hoeveelheid aan gerechten en drankjes, die ze klokkend aan haar lippen had gezet en samen met haar lieftallige vriendjes en vriendinnetjes op tweede kerstdag in een zwijm van warme feest sferen verorberd hadden.

De windjes achtervolgden gans al twee dagen.

Eerst borrelde er iets in haar buikje.

Er ontstonden daarbinnen vreemde geluidjes en bewegingen.

Daarna ontsnapten weldra de winden.

De ene keer waren dat zachte roffelende windjes die zacht fluitend met een dof plopje eindigde.

Dan weer borrelde een halve kanonsschot onder haar gezonde glanzende witte verenpracht vandaan.

Gans stond elke keer verbaasd stil en observeerde het wegvluchtende geluid.

Dan reageerde ze verbaasd met knipperende oogjes.

Soms ontstond er een ernstige frons op d’r inmiddels bezwete voorhoofdje.

Maar over het algemeen aanvaarde ze de geluidjes of geluiden met een brede tevreden glimlach.

Bij de, wel erg harde, kanonschoten keek gans eerst verbaasd richting haar poepgaatje en dacht:

‘Hoe kan dat geluid nu uit mij komen?’

‘Hoe is dat in godsnaam mogelijk?’

Daarna keek ze schichtig om zich heen, gevolgd door een diepe lange opgeluchte zucht omdat ze niet betrapt was.

Een enkele keer keerde gans even om, zodat  het toch wel wonderbaarlijke winden luchtje, nog gretiger kon worden opgesnoven.

Er kwamen dan allerlei beelden in d’r wonderschone hoofdje te voorschijn waarbij ze zichzelf in een rottend opborrelend modderpoeltje tot aan diep verzonken donkere beerputten zonder echo waande.

Die laatste waren het ergste.

Daarvan was de lucht zo intens verrot dat je bijna onpasselijk van jezelf werd.

Bijna…

Ineens begreep gans waarom de menigte zo rende…

‘Waar kan ik heen als de stinkende dik koppige breed bek-kige blinde fanaten mijn handen aan flarden schieten , zodat mijn pennen en penselen verloren gehavend in een dor muf geslagen doodlopend armoedig steegje achterblijft?

Waar moeten al mijn dierbare duizenden woorden en beelden gaan wonen als er geen plek meer is?

Ze blijven immers onwillekeurig zingend aan de wand van mijn schedel kloppen en roepen fluisterend om ordening in de chaos van weleer.

Ook de rood getinte of donkere zwarte woorden en beelden kloppen aan de poort waarvan de sleutel is opgegeten door de tijd, die zichzelf krakend dicht kan laten vallen via zijn goed geoliede scharnieren.

Ik hoef alleen nog luchtig te leunen zodat de dikke deur zich gapend zonder worstelen piepend opent,

me als een glimmende chocolade prinses binnenlaat, me vervolgens glazen muiltjes aan biedt en natuurlijk voor mijn komst boze stiefmoeders in kelders heeft geduwd en weldra mijn rode lustige mond verse sappige druiven voedt.

Hele volle trossen hangen verlangend naar beten, boven mijn schone sprankelende hoofd met zoete sappen die als warme stroperige honing over mijn kin glijden en tussen mijn vragende naar orchideeën ruikende borsten hun weg naar beneden eten.

Ondertussen wreken de ginnegappende boze achtergebleven gekwetste woorden zich een snijdende weg langs toppen van bergen en diepe dalen met joekels van ravijnen waar je u tegen zegt, daar ik niet bang ben haar te ontwroeten in beeld of taal.

Die zijn ingekapselde vrijheden in roffelend ritmes via eigen gekozen composities zichzelf durven te laten zien.

Waar de hitte van de zon op haar hurken kan zitten en sabbelend aan mijn opgewonden delen de pauze mag vullen wat leven heet.

We zuigen onze longen vol in opgeblazen borstkassen die trouw blijven op en neer gaan tot de dood ons achter volgend in haalt.

Zoals Jan Wolkers net overkwam.

Dan stopt de beweging.

Stopt mijn gemoed

Stopt mijn verlangen

Stopt alles zoet.

Voorbij de stilte.

Voorbij alles……..

Huilend, wenend, knagend staan de beelden trappelend aan de poort om over te springen naar een ander hoofd, die ook de ruimte van het braakliggende terrein van het vrije schone altijd onschuldige genaakbare woord of beeld bezit.

De taal van het schrijven….

De taal van het uit beelden…..

De taal van de klanken, is immers onvergelijkbaar met de taal van het spreken.

Alleen dezelfde letters mag je stelen.

De taal van het uit beelden woont in een andere dimensie en wringt zich licht schikkend en constant zingend (Lucebert) naar buiten bij het aanraken van het papier of doek dat geduldig wacht tot ze op den duur een aangesloten wereld vormt.

De wereld van het zijn.

De wereld waar de leugen geen plek vindt en de kern gekoesterd weelderig en eeuwig rond tiert.

Toen

Nu

Straks…….