Isis Nedloni

DRIE METAFORISCHE DIEREN FABELS VAN LEONARDO DA VINCI

.

.

.

.

UIT DE GEILLUSTREERDE PERS N.V AMSTERDAM

Lees meer >> | 1663 keer bekeken

Isis Nedloni :DE GESJEESDE VUILNISMAN, HET VERSLAVINGSMACHIENTJE EN MIJN DROOMMAN

Als ik door het raam kijk komt er net een gele dikke robuuste vuilniswagen de brede straat in rijden en draait naar links waardoor het vehikel zo’n tien meter  van mij vandaan mijn gezichtsveld passeert. Op de  lage achterklep, pal naast de grote  gesloten vuilnisbek, staat een vuilnisman in een fel oranje pak, die zijn hand stevig om een verticale stang klemt. In zijn andere hand heeft hij een plat apparaatje, zo’n verslavings telefoon-internet-foto en filmtoestel- ineen hebbedingetje en kijkt, terwijl hij  langs mijn raam sjeest, naar het verlichte schermpje.
Uit mijn keel ontsnapt een grinnik en denk:
Zou hij nu bij de volgende vuilnisbakkenstop snel zijn platte internet wereldcontacten apparaatje in een zijvakje van zijn oranje pak schuiven, groffe werkhandschoenen aantrekken, van de bolle wagen springen om zijn vuile werk te hervatten? En dan, zodra hij weer aan de hangstang vastzit dezelfde handeling verrichtten en als internet verslaafde naar het schermpje kijkt of zelfs bedient?
Even later zit ik achterin mijn paradijstuin met een bak troost naar de wimpels te kijken, zo’n vijf en twintig stuks aan een buigzaam dun doch stevig draad. De wind  laat de zijden driehoekige magenta kleuren lapjes vrolijk bewegen alsof het individuele vleugeltjes zijn.
De winterzon staat glunderend op mijn gezicht en voel ik hoe comfortabel mijn lange dekbeddenjas plus met namaakbont gevoerde berenlaarzen  aan mijn naar zomer verlangende voeten zijn.
De tuin staat startklaar in grote en kleine potten allen bij elkaar geschoven in een soort vriendelijk ogende winterstalling. Behalve de grote verlangboom versierd met roze lampionnetjes en idem dito rozen, zal blijven staan.
Mijn gedachten zijn weer gevuld met mijn droomman.
Ik krijg hem er in geen levensdagen meer uit want hij woont permanent goed verstopt in mijn hart.
Een roodborstje ziet mijn gepeins, wipt dichterbij en zegt brutaal:

‘Een droomman bestaat toch helemaal niet!’

Verschrikt kijk ik op.
Ik kijk naar het snoezige beestje en denk:
Dat zo’n lief wezentje zoiets wreeds kan bedenken!
Na een paar schrapen in mijn keel roep ik:
‘Mijn droomman bestaat helemaal echt!’

Het beestje kijkt me indringend aan en weet dat ik de waarheid spreek.
Ze neemt een diepe zucht en fladdert op de ronde tafel naast me.
Samen kijken we naar de wapperende wimpels, naar de blauwe lucht en volgen een troepje ganzen die vliegensvlug naar het zuiden vluchten.
Kon ik maar mee, denkt het roodborstje.
Ik denk hetzelfde.
De bamboe staat geruisloos.
De verlangboom houdt de wacht.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Lees meer >> | 902 keer bekeken

OLIFANT EN TIJGER

OLIFANT EN TIJGER.

OLIFANT EN TIJGER LIEPEN DOOR HET GROTE UITGESTREKTE DONKERE BOS.

‘IK BEN MOE’, RIEP TIJGER TEGEN OLIFANT.

OLIFANT HOORDE HEM NIET EN SJOKTE IN GEMOEDELIJKE CADANS VERDER.
NA EEN POOSJE BEGON TIJGER TE PUFFEN EN TE KREUNEN, TE ZUCHTEN EN TE STEUNEN.
OLIFANT STOPTE, KEEK MET EEN VERONTRUSTTE  FRONS OP ZIJN VOORHOOFD NAAR TIJGER EN VROEG:

‘WAT IS ER MET JOU AAN DE HAND?
JE ZIET BIJZONDER BLEEK!’

TIJGER ZUCHTTE DIEP EN ZEI:

‘IK BEN MOE...BEHOORLIJK MOE...’

OLIFANT KEEK NAAR TIJGER EN OBSERVEERDE HEM NOG EENS GOED.
TOEN OLIFANT DAARMEE KLAAR WAS KREEG HIJ TERSTOND  NOG EEN RIMPEL OP ZIJN VOORHOOFD.
HIJ SCHRAAPTE ZIJN MOED BIJEEN EN ZEI:

‘JE BENT NIET ALLEEN MOE TIJGER...JE TRILT ER OOK NOG BIJ!’

TIJGER BEKEEK ZIJN LIJF EN DACHT, VERREK...OLIFANT HEEFT NOG GELIJK OOK.
HIJ PROBEERDE HET TRILLEN TE STOPPEN, MAAR HET LUKTE NIET.
DE TRILLING WAS VAN PLAN TE BLIJVEN.
VOORLOPIG ALTHANS.

‘KLIM MAAR OP MIJN RUG’, ZEI OLIFANT ZWOEL.
‘DAAR KUN JE UITRUSTEN.’

NOU...DAT KLONK ALS MUZIEK IN ZIJN OREN!
MET ZIJN LAATSTE KRACHTEN KLOM TIJGER, PUFFEND EN STEUNEND, OP DE RUG VAN OLIFANT, SPREIDDE ZIJN VIER POTEN UIT EN PLOFTE NEER OP ZIJN BUIK.

DE RUG VAN OLIFANT GRINNIKTE ONHOORBAAR.
DE BUIK VAN TIJGER GLIMLACHTE.

TOEN HERVATTE OLIFANT DE WANDELING EN VIEL TIJGER WELDRA IN EEN DIEPE SLAAP.

BOVEN HET DONKERE BOS, IN EEN BLAUWE LUCHT, CIRCULEERDEN ZANGVOGELTJES IN EEN BEHOORLIJK AANDOENLIJK GROEPSVERBAND.
MET Z’N ALLEN DOKEN ZE IN EEN SUBLIEME INTERVAL NAAR BENEDEN EN DAARNA WEER IN EEN GLOOIENDE RONDE BEWEGING NAAR BOVEN.
ONDERWEG ONTSTONDEN PIEPENDE GELUKSGELUIDJES DIE HET TROEPJE VRIJELIJK UIT HUN BEKJES LIETEN VALLEN.

TIJGER, DIE KWA AFSTAND HET DICHTSBIJ DE GELUKKIGE VOGELWOLK VERBLEEF, WERD WAKKER VAN AL HET VROLIJKE GETJILP EN GEPIEP.
MET EEN HALF OPEN OOG KEEK HIJ RICHTING HET DONKERE BLADERDAK VAN HET BOS.
HIJ LUISTERDE INTENSER, SPITSTE ZIJN OREN, WRIKTE ZICH SPOEDIG UIT ZIJN SLAAP, GING RECHTOP ZITTEN, KLOPTE OP DE RUG VAN OLIFANT EN RIEP:

‘ER GEBEURT DAAR IETS MOOIS.’
TIJGER WEES NAAR BOVEN.

OLIFANT STOPTE, KEEK OMHOOG EN VING WELDRA
HET GEPIEP VAN GELUK OP MET ZIJN WAPPERENDE OREN.
ZIJN OOGJES BEGONNEN TE GLIMMEN.
OLIFANT MOMPELDE:

‘DAAR MOET IK MEER VAN WETEN!’

MET ZIJN LANGE SLURF ZOCHT HIJ EEN DUNNE
PLEK IN HET BLADERDAK BOVEN HEN.
HIJ SCHOOF DE BLADEREN LICHT KRAKEND OPZIJ.
EEN HELDERE STRAAL VAN LICHT VIEL DOOR HET GAT NAAR BINNEN.

‘KIJK DAAR ZIJN ZE!’, RIEP TIJGER OPGEWONDEN.

DE MONDEN   VAN OLIFANT EN TIJGER VIELEN OPEN EN WERD HET ERG WARM IN HUN  BUIKEN.
ZOIETS MOOIS HADDEN ZE IN GEEN TIJDEN AANSCHOUWT EN AL HELEMAAL NIET GEHOORD.

PAS TOEN DE SCHEMER INVIEL SLOOT OLIFANT HET GAT VAN HET BLADERDAK.
PRETTIG AANGESLAGEN SJOKTE HIJ VERDER.
OOK TIJGER WIST NIET WAT HEM WAS OVERKOMEN.
ZIJN MOEHEID LEEK IETS TE ZIJN WEGGEDUWD.

HET BOS ZUCHTTE.
DE VOGELS ZOCHTEN BESCHUTTING.
DE BLAUWE LUCHT KNIPPERDE MET HAAR OGEN.
DE SCHEMER SLOOP NAAR BINNEN.

.

.

.

.

.

.

.

.

Lees meer >> | 817 keer bekeken

RECENT VERBETERD WERK VAN MIJN BIJNA 90 JARIGE MOEDER!

ZIE

www.eriehenny.exto.nl

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Lees meer >> | 962 keer bekeken

Isis Nedloni :LIEFDESHUISJE

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Isis Nedloni.

Lees meer >> | 907 keer bekeken

Isis Nedloni : DERTIEN BEDTEKENINGEN EN OF COLLAGES

Isis Nedloni

Lees meer >> | 1092 keer bekeken

DE GANS, DE MUIS, DE EEKHOORN EN DE VOEDSEL GEVANGENIS

Lees meer >> | 963 keer bekeken

OLIFANT, GIRAF EN MUIS

Lees meer >> | 810 keer bekeken

AAP, MUIS EN SLANG

De slang heeft het op zijn heupen gekregen. Hij sist in het rond en grijpt met zijn giftige tanden alles wat hij beet kan pakken.

De dieren in het bos stuiven uiteen of verstoppen zich achter bomen of laag struik gewas.

De slang ontziet niets en draaft maar door.

Het lijkt wel of hij op de vlucht is.

Een vlucht van harde stekels die niemand ontziet.

Alleen aap heeft het niet door.

Aap is druk met zijn eigen vrolijke spel in de lianen van de bomen. Tussen door breekt hij kokosnoten open en slurpt het sap achter elkaar op.

Soms giert hij het uit van plezier.

Ondertussen wordt muis steeds kleiner. Ze is bang voor de doorgedraaide slang en herinnert zijn voorgangers. Ze ontpopten zich als monsters en trapten fel uit naar muis.

Muis trekt zich steeds meer terug in haar holletje.

Als aap dit verschijnsel opmerkt grijpt hij in.

' Niet doen!' roept aap naar muis.

'Kom maar op mijn rug zitten. Daar is het veilig.'

Als muis op aap zijn rug zit ontstaat er veel lol.

' Je bent heerlijk!' roept muis.

'Jij ook!' kirt aap.

Slang bekijkt de twee met argus ogen.

Als de winter in het bos op z’n laagst staat slaat het sissende beest meedogenloos toe.

Als aap met muis per ongeluk over hem struikelen trekt slang zijn gele scherpe tanden bloot en spuugt al zijn opgespaarde gif .

Aap rent zo hard hij kan weg en verstoppen ze zich in het bos.

' Het leven is onveilig!' roepen ze geschrokken in koor.

In het vervolg spelen aap en muis alleen maar met elkaar.

Ver weg van slang.

De bomen, de bloemen, de lage struiken, de wolken, de vogels, de heuvels en het gras kijken toe naar het vrienden stel.

Al gauw ontwaken ze uit hun stilzwijgen.

Ze roepen:

' Wij zijn er ook nog!'

Aap en muis ontdekken hun nieuwe vriendjes.

Ze zetten de kwade slang uit hun gedachten.

Muis is inmiddels gestopt met krimpen.

Nadat ze de nieuwe vriendjes hebben omarmt komt muis tot een blijde conclusie:

Lees meer >> | 885 keer bekeken

ELF, BEER EN DE PUT

Elf en beer liepen door de woestijn.
De zon stond hoog en de oeverloze geribbelde zandheuvels zinderden alsof hun leven er van af hing.

‘Beer,’ zei elf en krabde vluchtig op haar hoofd.

‘Ja?’, zei beer en keek nieuwsgierig naar elf.

‘Ik heb altijd al een put willen hebben. Een diepe donkere put met een ferme deksel er op!’

Beer knipperde met zijn ogen en wist niet hoe hij de put moest plaatsen in de belevingswereld van elf.
Hij schraapte zijn warme keel, verzamelde moed en vroeg:

‘Waar ga je de put dan voor gebruiken lieve elf?’

Elf keek omhoog en zag de warme gloed in beers onschuldige ogen.

‘Nou’, stamelde elf, ‘de put wordt mijn bescherm afvalbak; alle misinterpretaties, alle verdraaiingen, alle leugens, alle roddels, alle domheden, alle valsigheid, alle kwetsingen en nog meer wreedheden werp ik linea recta in de put, nog voor ze in mijn oren belanden!’

‘En dan?’, vraagt beer uiterst nieuwsgierig.

‘Dan gooi ik de deksel erop!’
‘Dat moet!’
‘Want alles wat in de put zit moet eerst afsterven tot ook de laatste echo is verdwenen!’

‘En dan? , fluistert beer.

Elf knippert met haar ogen, zucht een paar keer diep en stamelt:

‘Nou, lieve beer, dan mag jij  voor mij de deksel optillen en verschillende malen grondig en zorgvuldig de put inspecteren en dan heel hard naar mij roepen: ‘De kust is veilig!’

Beer bromde van geluk.
Zo’n rol  had hij zichzelf altijd al willen toebedelen.
Elf beschermen voor alle hardheid om haar heen.
Want elf was niet zo maar een elf.
Nee, elf was een beschadigde elf, eentje met PTSS.
Met dat soort elven moest men zorgvuldig en uiterst tactvol omgaan!
Vooral over het harde verleden!
Als mensen daarin nalatig waren en klakkeloos hun domme gedachten of neurotische roddels voor haar voeten wierpen, dan kon elf ontploffen of maanden lang van slag zijn en in een wolkige sombere toestand onvrijwillig aan het ondraaglijke harde in haar verleden gekoppeld worden!
En als iemand dat niet verdiende, dan was het elf  wel!

In de verte doken palmbomen op.

Elf maakte een sprongetje, wees naar de schaduwrijke oase verderop
en joelde:

‘Daar gaan we heen!’

Ze vloog ietwat uitgeput omhoog en belande weldra op beers schouder.

‘Houd je maar goed vast aan mijn vacht,’ bromde beer en zette een flinke pas in zijn draf.

Weldra zaten beer en elf met hun moede ruggen tegen de trotse stammen van de palmbomen. De koelte van de schaduw trok als een welkome lichte deken over hen.
Elf viel in slaap.
Beer genoot, schudde een paar keer zijn rug, wierp de moeheid van zich af en peinsde even later hoe hij een diepe donkere put voor elf  te voorschijn kon toveren...

De palmbomen glunderden.
Het zandwoestijn zweeg.
De zon bedaarde...

.

.

.

.

.

.

Lees meer >> | 908 keer bekeken