Isis Nedloni

Isis Nedloni :HOERA, HET SKETCHBOOK PROJECT, *SNATCHES OF MY MIND* IS GEDIGITALISEERD

http://www.arthousecoop.com/library/4668

Lees meer >> | 728 keer bekeken

Isis Nedloni : VREEMDIER

Lees meer >> | 696 keer bekeken

OPENING GALERIE GALHANT GRONINGEN

http://youtu.be/pkWmUr3WX54

Lees meer >> | 738 keer bekeken

LIESJE EN UIL

Er was eens een mooi lief onschuldig roze vogeltje.

Het vogeltje heette Liesje en vloog haar leven lang vrolijk in de rondte.

De ene keer fladderde ze dicht bij de aarde en de andere keer fladderde ze hoog in de lucht, bezong de sterren en liet zich zweven op de thermiek van de speelse wind.

Onderweg keek Liesje haar ogen uit naar al het schoons wat er aan haar voorbij ging.

Op een dag gebeurde er iets vreemds.

Iets wat de boel behoorlijk op z'n kop zette.

Ze vloog hoog in de blauwe lucht en wilde net haar vleugels verder uitspreiden, toen er een erg fel brandend gevoel in haar ogen losbrak.

'Au' dacht Liesje geschrokken.

Ze probeerde de pijn weg te knipperen, maar het lukte niet.

De pijn bleef en werd erger.

Ongerust vloog ze naar beneden en landde op een dikke tak boven een helder meertje.

Met omlaag hangende vleugeltjes zat ze op de tak en sloot haar zieke oogjes.

Hoe moet het nu verder, dacht Liesje droef.

Zonder mijn mooie grote ogen kan ik toch helemaal niet voortbestaan?

Er stroomden traantjes over haar roze wangetjes.

Het idee dat ze al het schoons niet meer kon aanschouwen was onaanvaardbaar.

Het vogeltje ging op haar rugje liggen, wierp haar pootjes in de lucht, spreidde haar vleugeltjes en riep:

' Help!'

Spoedig arriveerde een hulptroepje.

Het was uil.

Een witte wijze lieve nogal grote uil.

Na een ernstig overleg tussen beiden zei uil:

Lees meer >> | 786 keer bekeken

OLIFANT,PRINSES,PAARSDRAAKJE EN BLAUWE HOND BOVEN DE TSUNAMI

Olifant wandelde vol nieuwe moed in het nogal rumoerige oerwoud.

Na een poosje doorsjokken ontstonden er druppels op zijn voorhoofd en werden zijn voeten wel erg zwaar.

Olifant verlangde naar een lange pauze.

Aan de rand van de meanderende rivier stond een grote wijde dicht begroeide boom.

Toen olifant onder de boom een oase aan schaduw ontdekte ontstond er vanzelf water in zijn mond.

‘Daar zal ik me neer vleien ,’dacht olifant blij verrast en weldra wierp hij zich met een enorme zucht en een nogal doffe plof, in de overweldigende koelte van de schaduw.

Spoedig viel hij uitgeput in een diepe slaap.

Even later liepen prinses en paarsdraakje hand in hand niet ver van de schaduw boom.

Prinses zag al gauw olifant op zijn rug liggen en liet zonder aarzeling een kleine verbazing uit haar mond vallen.

'Kijk nou toch paarsdraakje...! Daar ligt warempel een grote bolle lieve olifant op zijn rug te slapen!’

Ze zette haar kroontje rechter op haar dikke rode haardos, rukte zich terstond los van paarsdraakje en klom op de buik van de licht snurkende olifant.

Paarsdraakje werd echter spierwit en riep:

'Kom hier Prinses, straks wordt olifant boos en slurpt je met huid en haar op!'

Maar de Prinses sloot haar oren en wilde niets van de angst van paarsdraakje weten.

Ze was inmiddels op de buik van olifant gaan zitten en keek vol liefde naar het hoofd van het slapende dier.

Wat heeft hij lieve ogen; Wat heeft hij een lieve snuit...,zoemde in haar gedachten.

Diep in haar keel woelde een warme storm los.

De keel hield het niet meer.

Er ontsnapten woorden uit haar mond.

De woorden zongen:

'Wat heeft hij een lieve ogen,

wat heeft hij een lieve snuit!'

Paarsdraakje was inmiddels een stukje van zijn angst verlost en kroop met nog wel enigszins klamme voeten op de buik van de olifant.

Hij begon mee te neurieën met Prinses .

Na een tijdje werd het olifant blijkbaar te gortig.

Hij knipperde met zn ogen, hief zijn hoofd ietwat schuin omhoog en zag Prinses en paarsdraakje op zijn buik zitten.

'Wat een aangename verrassing ,' stamelde olifant met een warme slaapstem.

Hij schraapte zijn keel en riep:

' Zitten jullie lekker?'

Prinses en paarsdraakje bloosden lichtelijk.

Verderop begon de rivier te kolken.

Het kolken werd erger en werd het kolken rommelen.

Het rommelen werd steeds erger en werd het rommelen kabaal.

Het kabaal werd lawaai.

Lees meer >> | 587 keer bekeken

DE MOT

Vandaag zwierde ik weer eens parmantig in mijn strakke zwarte wollen rok met franjers naar de buitenwereld toe.

Het is een heerlijke rok en hoop ik lang van dit super lekkere elegante geval te mogen genieten.

Alleen ontdekte ik laatst een piepklein gaatje in de rok.

Het is een prachtig mooi rond gaatje kleiner dan een speldenknop.

Na grondige inspectie constateerde ik dat het gaatje afkomstig moest zijn van een verdwaald hongerig motje .

Het slimme beestje moet de rok op één of andere wijze hebben ontdekt, zich daarna geen moment hebben bedacht en gretig zijn hongerige buikje met hapjes wol hebben verwend.

Of hapt hij er nu in één keer zo'n mooi rond hapgaatje uit?

Het motje moet wel een erg slim diertje zijn, want nimmer betrap ik hem erop dat hij in mijn leefruimte fladdert of ergens schielijk in zijn camouflage kleuren rond kruipt.

Bij uitzondering vind ik wel eens een verbleekt uitgedroogd uitgemergeld karkassen lijkje in een vensterbank liggen als ik toevallig het stof weg blaas.

Verder kom ik het beestje nergens tegen.

Hij zal toch niet in mijn klerenkast wonen of zich gewiekst verschuilen onder mijn uiteengestrekte bed?

Misschien huist hij wel in een verstopte schoen ver achterin de kast.

Een schoen waarvan ik het bestaan niet meer weet.

Gelukkig draag ik s'winters altijd dikke warme zwarte gladde glimmende panties.

Mijn lange benen varen er wel bij en zal het gaatje in mijn rok, mits ze zo klein blijft, nooit opvallen.

Stel je voor!

Het is echt niet de bedoeling dat dit piepkleine motten gaatje openbaar wordt.

De mensen zouden daar allerlei vreemde bedoelingen achter kunnen gaan zoeken en dan nog meer achter mijn rug hun eigen bekrompen interpretaties aan elkaar kunnen doorfluisteren.

Dan zouden mijn rok en het gaatje geheid een eigen leven gaan leiden.

Nou ..., als er iets verwarrends is, is dat het wel!

Via de roddelgolven van her naar der zou mijn garderobe langzaam uit elkaar vallen.

Net als ik zelf ook wel eens doe, maar dan wel achter gesloten deuren.

Trouwens, over gesloten deuren gesproken...

In de kast waar mijn rok ligt of hangt, ligt ook een geimpregneerd anti motten plankje onder een stapel hemdjes.

Blijkbaar is het motje er immuun voor geworden.

Misschien ligt de schuld ervan wel bij de deuren van de kast.

Die laat ik namelijk uit gemak bij tijd en wijlen allemaal open staan.

Want voor wie zou ik de deuren dicht moeten doen?

Voor een motje die ik nimmer zie?

Ook komen hier geen zure opruimtantes de boel inspecteren om mij er op te betrappen of ik nu wel mijn kastdeuren open of juist dicht doe.

Trouwens, al zou ik wel zure tantes hebben, dan vraag ik mij wel af of mensen elkaar uberhaupt op dit soort onbenulligheden kunnen wijzen.

Voor een mot maakt het toch niks uit.

Die doet net of zijn neus bloed bij aantreffing van dichte deuren.

Hij kruipt toch wel ,met een knorrend maagje plus ineen geklapte vleugels en diepe inademing voor nog meer vermagering, gewoon door een verscholen kier van de kast.

Op naar het eten ! , denkt hij dan gniffelend.

Zo slim zijn ze wel!

De mot blijkt kieskeurig want hij houdt blijkbaar alleen maar van wol als maaltijd; In mijn andere kleren van katoen of andersoortige stof is nochthans geen enkel mottengaatje te ontdekken.

Ik kan natuurlijk ook sociaal en slim gaan doen en een oud bolletje wol pontificaal zichtbaar tussen mijn op elkaar gestapelde kleren leggen.

Als er dan per ongeluk nog een keer een verdwaald motje mijn kast binnen vliegt dan weet hij meteen waar hij aan toe is.

Ja...laat ik dat maar doen!

Lees meer >> | 750 keer bekeken

Isis Nedloni : MOEDER EN KIND

Lees meer >> | 916 keer bekeken

ONSCHULDIG PLUISBEEST

Lees meer >> | 910 keer bekeken

OLIFANT, MUUR EN MUIS

Er was eens een olifant met een grote roze kroon op haar hoofd.

Op een dag stond zij voor een dikke hoge zwarte stenen muur.

De muur grijnsde naar Olifant.

'Ik blijf hier voor altijd staan!', riep de muur in ernstige toon .

Olifant fronste diep.

Na een paar langdurige zuchten en een uitvoerige inspectie van de muur, ontdekte Olifant dat er tot haar schrik, geen enkele opening in de muur bestond.

Ze schraapte behoedzaam woorden bij elkaar en galmde:

'Waarom heb je geen opening of brede kier waar ik eventueel door heen kan gaan?

Waarom ben je dicht?'

De muur gaapte.

Op zulke vragen was hij allang voorbereid.

Na een paar flinke uitgerekte gapen bromde de muur:

'Ik wilde anders zijn!'

Olifant kon haar oren niet geloven.

'Anders zijn?' riep ze verontwaardigd.

'Als er iets anders is, dan zijn het de openingen in muren wel!'

De muur schrok.

Zo had hij het nimmer bekeken.

Olifant vervolgde:

'Door openingen, brede kieren, poorten ,deuren of gaten , kun je heen kruipen of klauteren , om , bij geluk, vervolgens in een geheel andere wereld terecht te komen.'

Olifant leunde met haar volumineuze lijf tegen de muur.

Als ik iets harder druk , bedacht ze stiekem, valt er misschien vanzelf wel een gat in de muur.

Na deze blijde gedachten leunde ze met volle kracht .

Ze kreunde er zelfs bijna onhoorbaar bij.

De muur gaf echter , ook na deze poging , geen enkele krimp.

Lees meer >> | 937 keer bekeken

Isis Nedloni : FEESTFLES

Lees meer >> | 840 keer bekeken